Pałac i ludzie. Historia rezydencji myśliwskiej w Białowieży w latach 1860-1945

Abstrakt

W jednej z klasycznych definicji pojęcia region turystyczny, autorstwa S. Liszewskiego [2002, s. 91-92], a przywołanej w niniejszym numerze tematycznym „Turystyki Kulturowej” m.in. w tekście A. Kowalczyka, wskazuje się, że „to obszar, który charakteryzuje się atrakcyjnymi walorami turystycznymi, głównie naturalnymi oraz odpowiednim zagospodarowaniem, na którym koncentruje się ruch turystyczny”. W tych kategoriach zwykło się postrzegać regiony turystyczne, dokonując ich właściwego opisu strukturalnego i funkcjonalnego, uwzględniającego  także charakter wpływających na atrakcyjność walorów. Czasem zdarza się jednak, że warto wyjść poza najczęściej zarysowane ramy postrzegania – np. identyfikujące dany obszar mocniej w kategoriach przyrodniczych i dostrzec także niemniej istotne, a jednocześnie interesujące wątki kulturowe, a wręcz ich wzajemne postrzeganie.  

W kontekście zatem przyjętego nadrzędnego zagadnienia numeru tematycznego – tj. ujęcia turystyki kulturowej w skali regionów wydaje się, że właściwym krokiem w części dotyczącej recenzji naukowej ciekawej publikacji jest przywołanie opracowania, które będzie właściwą egzemplifikacją postulowanego powyżej podejścia. Taką propozycją jest zatem opracowanie zatytułowane Pałac i ludzie. Historia rezydencji myśliwskiej w Białowieży w latach 1860-1945, autorstwa Michała Słoniewskiego i Swietłany Czestnych, wydane w 2019 r. Warto dodać, że jest tom I – obejmujący lata 1860-1920, a jako miejsca wydania Autorzy wskazują aż trzy lokalizację – tj. Warszawę, Sankt Petersburg i Białowieżę, co szerzej zostanie skomentowane w dalszej treści niniejszej recenzji.