Dziedzictwo niedocenione. Chłopskie budownictwo kamienne na Kielecczyźnie od poł. XIX w. do lat 50-tych wieku XX

Abstrakt

Tytuł książki trafnie oddaje, w jaki sposób postrzegane nadal jest tradycyjne budownictwo kamienne na terenach wiejskich w Polsce. Do dziś nawet wśród etnografów, historyków architektury i konserwatorów dominuje przekonanie, że godną ochrony i popularyzacji architekturę ludową wiązać należy głównie z konstrukcjami z drewna. Utrwalaniu tego stereotypu, na przykład wśród turystów, sprzyja organizacja muzeów typu skansenowskiego, w których takie właśnie obiekty stanowią zdecydowaną większość ekspozycji i to ku nim kierowana jest uwaga zwiedzających. Tymczasem przecież budownictwo bazujące na miejscowych zasobach kamienia i długiej tradycji jego wykorzystania ma w Polsce silną reprezentację, chociażby w takich regionach jak Jura Krakowsko-Częstochowska, Lubelszczyzna, międzyrzecze Warty i Neru czy Góry Świętokrzyskie i ich otoczenie. Wszędzie tam stanowi do dziś istotny, a często najbardziej charakterystyczny, element krajobrazu kulturowego.