Zrównoważona turystyka w Bieszczadach. Prawda czy mit? Studium przypadku na przykładzie Bieszczadzkiego Parku Narodowego

Abstrakt

W artykule przedstawiono problematykę związaną z rozwojem różnych rodzajów i form turystyki na terenie Bieszczadzkiego Parku Narodowego a ich wpływem na przyrodę i dziedzictwo w tym regionie. Bieszczady, a w szczególności obszar tzw. Bieszczadów Wysokich stał się bardzo „modny” i popularny w ostatnich latach. Zarówno same góry, jak i okolica wokół Zalewu Solińskiego z roku na rok przyciągają coraz większą liczbę turystów. Powstaje rozbudowana infrastruktura turystyczna, która zaspokaja zróżnicowane potrzeby turystów. Wydłużył się także sezon turystyczny, który wcześniej koncentrował się głównie w okresie wakacyjnym oraz podczas ferii świątecznych i zimowych. Wpis z 2021 roku na prestiżową Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO lasów bukowych położonych w granicach Bieszczadzkiego Parku Narodowego w szczególny sposób również podkreślił wyjątkowość tego regionu pod względem przyrodniczym. Dla potrzeb turystów zainteresowanych bioróżnorodnością przyrody, a także wielokulturowym dziedzictwem tego obszaru powstają kolejne kilometry szlaków, ścieżek i tras o różnorodnym przeznaczeniu i charakterze. W związku z powyższym nasuwa się pytanie – problem badawczy: czy turystyka na tym terenie rozwija się w sposób zrównoważony, niezagrażający przyrodzie i dziedzictwu kulturowemu? Artykuł powstał w oparciu o analizę dostępnych źródeł i materiałów (w tym statystyk BdPN), bezpośrednie wywiady z przewodnikami beskidzkimi oraz badania i obserwacje w terenie.